Wanneer we in Las Vegas aankomen werken we eerst onze “te doen” lijst af:

• Wasserette. Voor mij al een belevenis op zich: rijen met high-speed wasmachines en -drogers die allemaal op muntjes werken. Er komt ook ‘interessant volk’ (armere mensen zonder eigen machines), vol tattoeages of vol drugs.
• Auto wassen. Hier geen personeel die dat voor je doet, zoals in Latijns-Amerika. Adriaan krijgt het meeste woestijnstof eraf en eruit, maar de helpers in het zuiden konden het beter.
• Boodschappen. Je kan hier in de supermarkt alcohol kopen maar een bediende moet de fles zelf naar de kassa brengen en je geboortedatum wordt ingevoerd op de kassa.

We nemen een kamer één van de vele hotels (MGM Grand) om daarna vrij snel op zoek te gaan naar brood en spelen. Het blijkt niet moeilijk, er zijn overal koele, donkere casino’s met heel veel spelgenot. Ik word stil van overweldigende natuur, maar deze kakofonie snoert me de mond. Het geld rolt hier. Steeds opnieuw worden er biljetten van 100 dollar boven gehaald en steeds opnieuw verliezen mensen of… ik zie weinig gelukkige gezichten en veel berooide mensen. Men mag hier zelfs binnen roken (remedie voor stress?). Ik had me voorgenomen om me aan een tafel te zetten en Black Jack of roulette te spelen maar pas hier uiteindelijk voor.

Na zonsondergang lopen we over de Strip, de beroemdste boulevard van Las Vegas waar alle hotels van naam een plek hebben. We genieten van het fonteinspektakel (met water dat zou worden gerecycleerd) voor het hotel Bellagio terwijl schaars geklede mannen en vrouwen proberen onze aandacht te trekken om een foto te verkopen. We besluiten morgen op tijd te vertrekken.

Wanneer we Las Vegas verlaten beluisteren we per toeval een podcast van De Standaard over de extreme droogte in Californië. Het water dat uit de douche stroomt, de verkoelende waterverstuiving op de straat in Las Vegas, de vele gevulde zwembaden zijn hier zeker geen bewijs van.

Ten oosten van Las Vegas stuiten we op Lake Mead en de Hoover dam. Beiden zorgen voor een groot aandeel van de elektriciteitsvoorziening in de grootstad. Door de droogte is het waterpeil in het meer zodanig gezakt, dat als dit nog even doorgaat grote problemen in water en elektriciteitsvoorziening komen.

We rijden naar de zuidkant van de Grand Canyon. We staan twee dagen rond zonsopgang op om de Canyon op zijn mooist te zien. Zoals de schrijver Priestly het mooi verwoordt: “There is of course no reason at all in trying to describe the Grand Canyon. Those who have not seen it will not believe any possible descriptions. Those who have seen it know that it cannot be described”. (Er is helemaal geen reden om de Grand Canyon te beschrijven. Degenen die er niet geweest zijn, geloven geen enkele beschrijving, degenen die het gezien hebben weten dat het niet beschreven kan worden.) De Grand Canyon is de grootste en zeker het prachtigste voorbeeld van erosie ter wereld. In miljoenen jaren heeft de Colorado rivier het gebergte geërodeerd.

Er komen 6 miljoen bezoekers per jaar. Wij zien ze niet allemaal, maar toch genoeg. Net buiten het park vinden we een rustige kampeerplaats met wilde paarden, everzwijnen en herten. De noordkant van de Grand Canyon is in vogelvlucht slecht 15 km van de zuidkant verwijderd. Om er te geraken moet je een omweg van 350 kilometer maken, door het Navajo Indianen reservaat. De natuur is schraal en verder zijn er kleine armoedige nederzettingen.

De noordkant is koeler en rustiger – we vinden een kampeerplaats langs de rand van de Canyon. We bekijken de Canyon gedurende verschillende dagen vanuit verschillende gezichtsvelden met verschillende lichtinval. Steeds een ander beeld met andere kleuren. Vooral de zonsondergang en -opkomst zijn subliem.

Na de Grand Canyon rijden we naar het volgende nationaal park: Zion. We schrijven ons in voor de loterij van de nationale parken om één bepaalde wandeling te mogen doen maar we worden niet ingeloot. We beslissen alsnog vroeg op te staan zodat we voor de grote massa arriveert in het park en omdat temperatuur vrij snel stijgt tot boven 35 graden. Maar… zelfs voor 8:00 uur zijn er al vele mensen.

Je kan de belangrijkste vallei alleen in met een shuttle-bus en we beslissen te blijven meerijden tot de laatste stop, in de hoop dat er weinigen ons zullen volgen. Onze redenering pakte minder goed uit, want de meesten stapten bij die laatste halte uit én waren beter voorbereid. Iedereen had waterschoenen en stokken bij maar dat viel ons pas op bij de eerste rivierdoorwading. Deze wandeling loopt hoofdzakelijk dóór de rivier. We kunnen alleen maar kijken en terugkeren, tegen de stroom ‘avonturiers’ in, die allemaal hetzelfde gaan doen met dezelfde gehuurde schoenen en stokken. Tijdens een andere wandeling naar een aantal poelen moeten we constant opzij gaan om andere wandelaars te laten passeren. Het is een erg mooi park maar zó vol mensen.

Na Zion gaan we naar Bryce Canyon (wat eigenlijk geen canyon (=vallei) is) maar erg mooi door zijn rotsachtige kleurvolle Hoodoos. Die zien er een beetje uit als stalactieten in grotten, maar komen tot stand doordat water het gesteende eromheen ‘wegspoelt’, waardoor de gelaagde structuur van duizenden jaren geologie zichtbaar wordt. We brengen een dag in dit sprookjespark door.

We beslissen dat we even een overdaad van volle parken hebben en zoeken een rustige plaats bij een rivier. Adriaan wast veel van de kleding met rivierwater en veel aandacht. Een Amerikaanse wasserette is wel een aparte plek, maar toegegeven: de kleding is niet proper. We genieten van onze dag ‘vakantie’ in de zon.

We stoppen nog in Salt Lake City voor een stop bij REI, dé outdoorwinkel in de Verenigde Staten (denk: AS Adventure). We kopen een rugzak voor mij. Én ik vind eindelijk een fris, romantisch, rood/wit geblokt plastic tafellaken voor de picknick tafels die we hier en daar gebruiken.

The 4th of July (onafhankelijkheidsdag) is hier echt wel een evenement! Overal hangen vlaggen en op veel plaatsen wordt er vuurwerk verkocht. Onderweg zien we vele mensen die het verlengde weekeinde ‘elders’ doorbrengen. Wij besluiten dat weekeinde te gebruiken om wat dóór te rijden, want onze GPS zegt dat Alaska nog erg ver weg is.

We vinden een super slaapplaats (weiland, riviertje, schaduw van bomen en geen mensen) maar beslissen niét een dagje te blijven. We rijden meer dan 600 kilometer en zetten the Beast ergens diep in een nationaal bos. We maken pasta en na een korte wandeling kruipen we in de tent. Al snel begint het te onweren met hagelbollen van 2 centimeter. Het dak van de tent begint te lekken. Adriaan neemt ons nieuw tafellaken om het lek te dichten : )

Onze laatste Amerikaanse staat vóór Canada is Washington. We bezoeken er nog twee nationale parken: 1. Mt Rainier waar de hoogste berg 4392 meter is. De route dóór het park is gesloten dus rijden we er noordelijk omheen. Adriaan vergelijkt het met zijn geliefde Franse Alpen. Er wordt hier nog geskied; er zijn verschillende gletsers. We zien er onze eerste beer! Vanop afstand blijft zelfs deze grizzly er aaibaar uit zien. Schitterde beelden. 2. Olympic National Park dat vooral gekenmerkt is door zijn grote diversiteit: regenwoud en bergen. De regen van de laatste dagen zorgt ervoor dat onze voorgenomen wandeling niet doorgaat. En Mount Olympic hult zich drie dagen lang in wolken en mist...

Sommige huizen zien er erg armoedig uit. We passeren ook enkele trailerparken waar mensen wonen in voordelige huisvesting. Er wordt in dit rijke land veel armoede geleden.

De vlaggen van the 4th of july zijn er nog maar hangen nu halfstok…

Na het drukke Californië wordt het ‘wild’kamperen steeds makkelijker. We zijn aan onze 20ste aaneengesloten dag toe en het valt ons steeds makkelijker om een rustige of eenzame plek te vinden. We koken dan ons potje in de natuur (ons wildkampeer-kookboek breidt zich dagelijks uit). Verder hebben we een routine ontwikkeld waarbij ik het kamermeisje ben (bedden klaarmaken en orde in de tent) terwijl Adriaan de buitenkant regelt en (‘s ochtends) mijn koffie brouwt.

We leven dicht bij de natuur: elke rivier is een aanleiding voor een grote (persoonlijke) wasbeurt.

We staan voor de grens met Canada. Alaska komt dichterbij....

Bekijk meer foto's en de afgelegde route.