De eerste vraag die men mij stelt als ik over mijn wereldreis vertel is: 'En de jongens?' of 'En de kinderen?'

Mijn jongens zijn ondertussen opgegroeid tot volwassen kerels. Floris en Andries ronden dit jaar hun master-na-master af. Alle 4 hebben een universitair diploma op zak én een baan (al dan niet in het vooruitzicht). Ik heb er voor gezorgd dat ze het konden doen. In de volgende fase heb ik een andere rol: ze zijn nu zelf verantwoordelijk voor hun leven.

Ze vinden het ok. Ze gunnen het hun mama. (Ik heb hen de vraag gesteld - misschien had ik die eerder moeten stellen).

Dit alles wil niet zeggen dat ik ze niet zal missen.

En ja hier een voordeel van onze digitale wereld. We zullen ver weg zijn maar toch dichtbij. Er zijn zoveel mogelijkheden om bijna dagelijks of wekelijks contact te hebben en ik zal er altijd zijn als ze me nodig hebben. Adriaan heeft zelfs gezorgd voor WiFi in de auto. Bovendien worden ze omringd door een uitgebreide familie waar ze nu ook al kunnen op rekenen.