Canada is alweer een ander land met een andere cultuur. Het voelt meer Europees aan dan de Verenigde Staten. Ik droom van heerlijke (al dan niet gerookte) zalm dus koopt Adriaan tijdens onze eerste stop een portie gerookte wilde zalm. We letten niet goed op en het blijkt een in tequila en honing gemarineerde zalm te zijn, die daarna pas gerookt is. In mijn droom (en in onze rookton!) is hij lekkerder.
Onze tweede stop in Canada is een hoogtepuntje. We staan vlakbij een rivier. Voor Adriaan is er werk aan de winkel: we kunnen hier zelf wassen. Iemand wijst ons de weg naar een eenzaam meer, enkele kilometers verderop. Op het moment dat wij er aankomen gaan de vier laatste bezoekers juist weg. We maken van de gelegenheid gebruik om een plons in het water te maken. Een onverwacht fijne ervaring.
Morgen zullen we aan de Alaska Highway beginnen. (Alaska betekent “Groot Land”.) In 1942, naar aanleiding van het bombardement op Pearl Harbour, hebben 16.000 soldaten van het Amerikaanse leger deze weg gebouwd. De verbinding van 2232 kilometer in onontgonnen en ruw terrein (doorheen Canada) is gebouwd in 8 maanden en 12 dagen.
We rijden naar de Alaska Highway via een kortere weg. Niet in tijd korter, want er zijn erg veel wegwerkzaamheden. Er wordt een dam gebouwd voor het opwekken van elektriciteit. Als we pauzeren, maken we binnen 10 minuten kennis met een jonge man die volledig niet akkoord is met dit project. Even later ontmoeten we een enthousiaste man en vrouw, werkzaam binnen dit project, die het super vinden.
We maken verschillende opeenvolgende dagen vele kilometers tot ik nog eens bevestig dat de reis de bestemming is. Ik moet niet op het meest noordelijke punt in Alaska aankomen. We zijn zijn al aangekomen, want we zijn op reis.
Er is hier ongelooflijk veel water. Het voorjaar was klaarblijkelijk ook nat en het maakt dat nu ongeveer alle muggen van de wereld zich hier geconcentreerd hebben. Ik maakte het nog niet eerder mee dat er een zwerm muggen op je afkomen bij het openen van de auto. Ze prikken en zuigen zich vol met ons bloed.
Adriaan heeft er een theorie over: je moet de mug zijn ding laten doen. De mug spuit eerst anticoagulantia (anti-stollingsmiddelen) in je huid, en dat merk je. Als je de mug doodslaat voordat die zuigt, blijven die anticoagulantia achter en dat irriteert. Adriaan denkt dat je de mug beter je bloed laat zuigen, zodat de meeste anticoagulantia ook uit je huid verdwijnen. Ik maak Adriaan ‘s nachts wakker want ik heb de muggen duidelijk hun ding laten doen maar mijn arm, die buiten de slaapzak ligt, is zowat opgegeten en de tent zit vol met diner-gasten. Als een doodgeslagen mug een bloedvlek achterlaat, is ie schuldig. Slechts een enkeling sterft onschuldig, de tentwand hangt vol bloedvlekken.
We rijden meer noordelijk en de nachten worden kouder. Terwijl iedereen in Europa gebukt gaat onder de hitte, hebben wij bewolkte, koude nachten en regenachtige dagen.
Onderweg maken we kennis met Jennie die alleen langs de kant van de weg staat met twee kapotte banden en Adriaan helpt haar door één van de banden te repareren zodat ze een veilige haven kan bereiken. Adriaan heeft alweer een leven gered. We krijgen bezoek van twee enthousiaste gezinnen uit Fort Nelson die elk weekend met z’n allen in de wildernis komen crossen. Ze hebben elk hun eigen voertuig en zoeken de meest afgelegen plaatsen op. Ze geven ons enkele tips voor de volgende dagen.
We maken ook kennis met de Canadese buitenleven: beren, stinkdieren, elanden, elken, berggeiten en bizons. Zodra we het wegdek verlaten om ergens een slaapplek te vinden zijn we in de wildernis. Aanvankelijk voelt het vreemd, alsof je elk moment kan aangevallen worden door een beer. Maar ook dat went. Na enkele dagen vergeten we wel eens dat onze afvalzak zeker ‘s nachts moet binnen liggen. En de ‘bearspray’ ligt ook niet altijd tussen de matrassen. (Sommige vrouwen hebben een klein spuitbusje pepperspray in hun handtas – tegen opdringerige beren hebben wij een flinke bus pepperspray met 30 meter reikwijdte.) De zwarte beren die we langs de kant van de weg zien, blijven een hoge aaibaarheidsfactor hebben, vind ik. Hoe noordelijker we gaan, hoe korter de nachten worden. Het wordt pas donker na 23:00 uur en om 4:00 uur is het terug licht. Maar ook dat went.
We nemen een afslag vanaf de Alaska Highway om via The Gold Rush Route in Skagway uit te komen. Het plaatsje met nog geen 1000 inwoners ligt in een fjord en is een klein stukje Alaska in Canada. Ik loop (gelukkig) nog even langs bij het bezoekers centrum, 100 kilometer vóór Skagway. “Ik zou het vandaag niet doen,” zegt de vriendelijke verantwoordelijke, “er komen 3 cruise schepen aan. Dat wil zeggen 12.000 passagiers, waarvan er veel van boord gaan. Overmorgen komt er maar één cruiseschip.” Toevallig vinden we een goede kampeerplaats en gebruiken “3-cruiseschepen” als excuus om een dagje niets te doen.
Minder dan 150 jaar geleden begon hier voor ongeveer 30.000 mannen de zoektocht naar goud. In het plaatselijk museum vinden we uitleg over hoe moeilijk hun leven geweest moet zijn. Nu lijkt Skagway meer op een amusement park voor de cruise schip dagtrippers.
We leren Jim en Robin kennen met hun super makkelijke caravan. Ze zijn erg fier en vinden het erg leuk om ons een rondleiding te geven in hun prototype. Ik begrijp nu ook waarom we onderweg zoveel trailers en RVs zien. Robin vertelt dat zij (en Amerikanen in het algemeen) na Corona nog niet durven vliegen omwille van te kleine ruimte in een vliegtuig. De pandemie heeft ook hier zijn tol geëist. Heel veel winkeltjes en kampeerplaatsen langs de snelweg zijn voorgoed gesloten. Meer noordelijker zijn er sowieso minder mensen, wat de prijzen van ALLES erg hoog maakt. We winkelen en nemen alleen het hoogst noodzakelijke.
In Watson Lake maken we een stop voor het beroemde Signpost Forest: in 1942 liet hier een soldaat met heimwee een naamplaat van zijn thuisbasis achter. Sindsdien is zijn voorbeeld door talloze anderen gevolgd: er hangen nu zo’n 80.000 borden van overal ter wereld.
We komen aan in Whitehorse. Ik had me verheugd op een keurig hotel én een kappersbezoek in deze laatste Canadese stad vóór Alaska. Keurige hotels zijn er niet te vinden aan een redelijke prijs en bij elke salon waar ik binnen loop krijg ik hetzelfde antwoord: “we kunnen u in augustus of september verder helpen”.
Op 27 juli is ons doel bereikt en komen we aan in Alaska!
Van Tok gaan we naar Valdez aan de Golf van Alaska. Onderweg maken we een omweg naar het grootste natuurpark van Alaska: Wrangell - St. Elias. Een weg met erg mooie uitzichten op verschillende gletsjers. En… een gratis camping die we niet aan ons voorbij laten gaan. Onze verbazing is groot wanneer we de volgende dag na een wandeling ineens: “Kijk, een Belgische plaat!” horen. We maken kennis met Dirk en Liesbeth uit Limburg (of all places) en besluiten hen uit te nodigen voor een Belgische maaltijd. Het wordt een heerlijke avond met gehaktballetjes en bloemkool.
Een dagje later nemen we afscheid en gaan richting Valdez. Deze haven is het eindpunt van de oliepijplijn die door de wildernis loopt vanuit Prudhoe Bay, een slordige 1500 kilometer noordelijker. De Golf van Alaska is altijd ijsvrij en van hieruit wordt de olie over de wereld geëxporteerd. Alaska behoorde nog geen 200 jaar geleden tot Russisch grondgebied. In 1867 kochten de Verenigde Staten deze uithoek voor een schamele 7,2 miljoen dollar. Er werd goud en koper gevonden. En nu is Alaska zowat de grootste exporteur van zalm. Sinds 1968 zorgt de olieproductie ervoor dat het één van de rijkste staten is.
In Valdez gaan we, na een lekkere koffie en een portie super snel internet, naar de zalmkwekerij kijken. In deze tijd van het jaar zwemmen volwassen zalmen (van 2 jaar oud) terug uit de zee via de rivieren naar hun geboorte plek (hier de kwekerij) waar ze zich voortplanten en sterven. De duizenden (tot 22.000 per dag) moeten wachten totdat ze de visladder kunnen beklimmen. Vette zeeleeuwen, dikke meeuwen en prachtige zee-arenden zien dat als een ‘All you can eat’ buffet. Beren ook, maar die zijn vandaag elders. Het schouwspel is ongelooflijk. Daarna vinden wij een plek in een drooggevallen rivierbedding waar Adriaan een nieuwe taak op zich neemt: mijn kapper van het moment… Wanneer we de volgende dag ontwaken regent het pijpenstelen en we besluiten verder te rijden.
We komen aan op het schiereiland Kenai waar de zalmvangst in volle vaart is. We ontmoeten mensen uit Louisiana, Californië en Washington die elk jaar naar deze plek komen om grote hoeveelheden zalm te vangen. Die zalm wordt door speciale bedrijven, al dan niet gerookt, verpakt en naar hun thuisbasis gestuurd. Er zijn véél sportvissers. De gevangen vis mag niet verkocht worden (want dan is het commerciële vangst). Sportvisser Robert is zo aardig om ons een wilde Sockeye zalm aan te bieden, omdat het ‘A Present From God’ is. En dat cadeau heeft gesmaakt. ‘s Middags nog (vermoeid) zwemmend, ‘s avonds op ons bord.
We maken nog even een stop en kleine wandeling aan de kust. Er zijn nog Russische invloeden voelbaar. We bezoeken de oudste, functionerende orthodoxe kerk van Alaska en we ontmoeten er een erg vriendelijke priester.
De weergoden zijn ons niet écht gunstig: het blijft regenen. We schrappen onze geplande wandeling en gaan noordwaarts tot aan het Denali nationaal park, het grootste park van Alaska en met de hoogste piek van heel Noord Amerika. De bergen en de vergezichten zijn erg mooi, althans bij heldere hemel. Dat zien we op de borden langs de weg want verder dan een bewolkte hemel komen we niet. Er zijn nagenoeg geen wandelpaden omdat het een wilderness park is. We besluiten een bustocht door het park te maken tot het meest westelijke punt, 43 mijlen ver. Tim, de buschauffeur doet zijn uiterste best om de twee uur durende heenreis vol te praten en uitleg te geven. We zien een aantal Kariboes met imposante gewijen, bergschapen en een kanjer van een grizzly beer. Die is niet geïnteresseerd in ons; hij doet wat hij het liefst doet in augustus: 270.000 bessen per dag eten.
De volgende nacht staan we boven op een heuvel geparkeerd. Het zicht is grandioos. Maar de wind heeft langs alle kanten vrij spel en na enkele uren voelt het of we met auto én tent de lucht in vliegen. We moeten om 23:00 uur opbreken: slaapzak uit en de tent opvouwen in het allerlaatste daglicht en met vliegende rukwinden.
In Fairbanks koop ik enkele warme spullen. De dagen, maar vooral de nachten, zijn erg koud. Ik heb mijn bagage gepakt in juni en heb (dus) vooral zomerkleren bij. We vinden in de plaatselijke universiteit de bus van Alexander ‘Supertramp’ McCandless! Wie hem niet kent, kijk naar de film ‘Into the wild’, een waargebeurd verhaal. Is ook wel een beetje zoals wij ons soms voelen in Alaska: we hebben nu 50 dagen achtereen in de natuur wild gekampeerd.
‘s Avonds ontmoeten we een koppel dat ons de weg naar Circle aanraadt, 200 kilometer noordwestelijk van Fairbanks. Het is een erg mooie weg. Op de toppen van de verschillende passen ligt sneeuw en de temperatuur daalt tot onder het vriespunt.
Langs de kant van de weg, verscholen tussen de bomen staan verlaten nederzettinkjes want hier is (en wordt nog steeds) naar goud gezocht. De meeste huizen verderop staan op palen, om de permafrost te beschermen. Wanneer we naar de Yukon rivier rijden lijkt het alsof we door een auto kerkhof rijden: het is hier zó afgelegen, dat het afslepen van een kapotte auto duurder is dan een andere (gebruikte) auto.
We besluiten dat dit het meest noordelijke punt van onze lange reis is. Vanaf morgen of overmorgen begint onze tocht terug richting Europa (tegen kerst?).
Bekijk meer foto's en de afgelegde route.