We logeerden onze eerste Paraguaanse dagen als enkelingen in het Biological Refuge Tati Yupi nabij Itaipu. Itaipu, een 7,7km lange stuwdam op de grens tussen Paraguay en Brazilië is het duurste project ooit door de mens gebouwd. Immens en indrukwekkend.

De eerste dag volgden we een toeristische toer, 2 dagen later een technische. We kregen een rondleiding door een negentienjarige student die niet in staat was Adriaans pientere vragen te beantwoorden maar op deze minder technisch geschoolde verpleegkundige heeft dit hele project een ongelooflijke indruk nagelaten. Als mens ben je plots érg klein. Itaipu zorgt voor 85% van de Paraguaanse elektriciteitsvoorziening.

Na een kleine stop in een in een Paraguaanse kaasfabriek, wat ons een een stuk nagemaakte Gruyère en Appenzeller opleverde, begonnen we aan onze tocht door Paraguay. De kaas heeft niet de echte scherpe Zwitserse smaak maar na 2 ‘kaasloze’ maanden was het alsof er een engeltje op ons tong pieste : )

In de hoofdstad Asuncion maakten we vrijdag en zaterdag een stop in een Toyota garage omdat de airco niet meer optimaal werkt. Zaterdag stelde een technieker vast dat de radiator erg vuil is en (eigenlijk) aan vernieuwing toe is. Vermits het een tijdrovende klus is en de airco het nog doet, besloten we dit project nog even te laten rusten. De Paraguaanse hoofdstad geeft een Europese indruk: de kerstversiering was er al volop te koop. Ik vind kerstbomen bij deze tropische temperaturen eerder vreemd.

Het traject over de weg was eenzaam. Het landschap monotoon, plat moerasgebied. Bij tijd en wijlen was de weg erg slecht onderhouden en haalden we geen 30 km per uur. Hoe noordelijker we reden, hoe warmer het werd. Uiteindelijk haalden we temperaturen van 38 graden. Mede door het groot aantal insecten besloten we een hotelkamer te nemen.

Na nog een nacht in een park bereikten we de grens met Bolivië. Voor het eerst stuitten we op een norse douane beambte, die naar alle waarschijnlijkheid naar deze eenzame grens was gedegradeerd en geen zin had om ons zomaar door te laten…

Enkele uren later bereikten we het eerste dorp en werd het ons ook duidelijk dat dit land erg verschillend is van alle vorige landen die we tot nu toe bezochten. Een groot deel van de mensen zijn inheems, donker van huid en haren en erg mooi. Alles geeft een veel armere indruk.
Brandstof tanken wordt ineens moeilijk omdat de prijs verdubbeld wordt voor buitenlanders. Hiervoor moet men de nummerplaat inbrengen maar België staat niet in hun computer. Uiteindelijk vonden we een bank en hebben we onze brandstof cash betaald.

We hebben over de weg Camiri – Sucre 2 (volledige) dagen gedaan. De regen overviel ons op een bepaald moment en sommige stukken zijn in zo een slechte staat dat ik angstvallig naar de afgrond naast me keek. Het overvloedige water doet stenen van de rotsen glijden. Op een bepaald ogenblik kwamen er hopen stenen naar beneden zodat de weg na onze doortocht was geblokkeerd.

We hebben in Sucre, de wettelijke hoofdstad van Bolivië een nieuwbouw appartement gevonden waar we enkele dagen blijven en genieten van deze stad. Sucre, La Ciudad Blanca, de stad waar de verschillende witte huizen en gebouwen ons aan de Spaanse koloniale tijd doen denken. De witte kleur samen met de hevige tropische zon geeft een erg mooi uitzicht.

Mijn laatste uitstap in de omgeving van Sucre was een wandeling in mijn uppie. Ik volgde het nog door de Inca's aangelegde pad 900 meter naar beneden door de overweldigende natuur. Alleen de stappen van mijn wandelschoenen waren te horen. Adriaan deed het traject per auto en wachtte beneden.

Bekijk meer foto's en de afgelegde route.