We hebben érg genoten van de zuidelijke staten. De gastvrijheid van de Amerikanen die we ontmoetten was ontroerend.
Nu we na een maand koude nachten weer kunnen genieten van de zon neem ik het bloggen terug op en besluit mijn (voorlaatste?) verhaal te schrijven. Dit is een verslag over nationale parken en koude nachten.
Omdat de weersvoorspelling gunstig is, besluiten we na het posten van de laatste blog, het Denali park een tweede maal te bezoeken. We kamperen op de plek waar we eerder ‘weggewaaid’ zijn. Misschien tarten we het lot? (Het waaide wel en warm was het ook niet, maar we moesten niet evacueren.)
Canada is alweer een ander land met een andere cultuur. Het voelt meer Europees aan dan de Verenigde Staten. Ik droom van heerlijke (al dan niet gerookte) zalm dus koopt Adriaan tijdens onze eerste stop een portie gerookte wilde zalm. We letten niet goed op en het blijkt een in tequila en honing gemarineerde zalm te zijn, die daarna pas gerookt is. In mijn droom (en in onze rookton!) is hij lekkerder.
We zijn terug in Noord-Amerika. De twee eerste dagen zijn baaldagen, mede door een jetlag. We krijgen direct heimwee naar onze super Ardense plek.
In Mazatlan, een havenstad, nemen we de oude bergweg naar Durango die vroeger de ‘Espinazo del Diablo’ werd genoemd (= ruggengraat van de duivel, en bekend als gevaarlijke weg). De uitzichten zijn prachtig maar zo moeilijk vast te leggen in foto’s. Sinds 2013 is er ook een vierbaans tolweg die door het professionele verkeer gebruikt wordt. Daardoor zijn bijna alle economische activiteiten langs de oude weg verdwenen; de leegstand geeft een triest beeld.
Na vijf dagen in een druk RV (mobilhome) park zijn we toe aan een beetje ‘eenzaamheid’.
Nabij het bungalow park vind ik nog een Maya site (Takalik Abaj). De site is maar een deel van een stad waarvan het grootste gedeelte privé eigendom is, al van vóór dat de site ontdekt werd. Op de parking biedt een gids zich spontaan aan (als vrijwilliger). Hij is goed geïnformeerd en enthousiast. Er worden offer ceremonies gehouden waarvan we getuige zijn: een zorgvuldig gerangschikt kleuren patroon van kruiden, bloemen en hout wordt verbrand op cirkelvormige betonnen platen (de 2000+ jaar oude offerplaatsen, er vlak naast, mogen niet meer gebruikt worden.) De deelnemers wilden liever niet op de foto: één ervan omhelsde een steen die voor haar “Moeder Aarde” is. De opgravingen zijn nog steeds volop aan de gang en zullen nog jaren duren.
The Beast heeft nogal afgezien van de ‘golfkarton’ wegen in Zuid-Amerika: iedere rubberen bevestiging in het onderstel was ofwel versleten of helemaal verdwenen. Door alle speling waren de wielen niet meer uit te lijnen. Adriaan moest naar links tegensturen bij afremmen en naar rechts bij optrekken. Maar gelukkig rijden er in Guatemala meer Land Cruisers en dus waren voorwiellagers, een stuuras, fuseekoppelingen, draagarm- en stabilisatie koppelingen, schokbrekers en remblokken makkelijk te vinden. In twee en een halve dag heeft een garage in Guatemala-Stad alles ingebouwd onder Adriaan’s toeziend oog.