In Alta Paraisio, ten noorden van Brasilia, zochten we naar een werkende bankautomaat toen Ann achter de auto stopte. Afkomstig uit Brussel, had ze ons wit/rode Belgische kenteken opgemerkt. Ze had een week ervoor haar intrek genomen in haar nieuw-gebouwde villa en nodigde ons uit. Ann’s huis ligt op 1400 meter hoogte, het klimaat is er aangenaam. Ze heeft heel wat toekomst plannen: een B&B opstarten en reizigers aantrekken is er ééntje van.

Eén nacht zijn er zes geworden. We hebben samen een ontspannende tijd beleefd. Wandelen naar watervallen (één in de ‘achtertuin’, anderen met een gids of alleen), marktjes bezoeken, samen koken, eten en kletsen. Dank je Ann, voor je gastvrijheid en vriendschap. Ondertussen zorgde een klussende Adriaan voor een kleine opsmuk van het huis.

Door Ann kwamen we stilaan bij een oplossing voor de (essentiële) remvoeringen voor The Beast, die in dit land niet te vinden zijn. Een bezoekende kennis van Ann neemt ze uit Zwitserland mee naar Brasilia (door de douane) en Ann stuurt ze door naar het huisadres van iemand uit onze indirecte kennissenkring in Fortaleza (nóg verder naar het noorden, waar wij een paar weken later zullen zijn).

En zo reden we verder noordwaarts. Jalapão is een natuurpark met immense goudkleurige duinen in het midden van Brazilië. De weg er naartoe was lang en vermoeiend omwille van het 250 kilometer lange washboard (ribbels in een aarden weg waardoor The Beast en wijzelf door elkaar geschud werden). De laatste kilometers waren mul zand en ook dat werd even zwoegen. De duinen en onze slaapplaats er vlakbij waren indrukwekkend en deed ons gedeeltelijk het leed van de vorige dagen vergeten. Helaas verbeterde de weg (de volgende 400 kilometer) verder noordwaarts niet...

Maar zo kwamen we steeds dichter bij de Evenaar terecht, en dus in de hitte. We hebben ongeveer een week lang door een vrij eentonig, droog landschap oostwaarts richting Atlantische kust gereden. Ik navigeerde ons langs de Vallei van de Dinosaurussen: Een park met één van de best bewaarde (meer dan 70 miljoen jaar) dinosaurus pootafdrukken per wereld. De charmante gids deed er erg veel moeite om met handen en voeten haar verhaal te doen.

Voor het eerst sinds ons vertrek zijn we van een (wild)kampeerplaats weggestuurd: de ‘buurman’ dacht dat we onveilig in het donker stonden en verwees ons naar een verlichte plek naast de kerk. Bij het ontwaken viel ons op dat ‘s morgens van alle kanten schuwe blikken onze ochtendrituelen volgden, die wij dan in een uitzonderlijk hoog tempo afhandelden.

Eén keertje werden we wakker door het gemompel van een onvoorziene gast naast de auto, toen we te midden van enorme akkers waren gaan staan. Deze ‘buurman’ kwam ons vragen of we wilden ontbijten...

We bereikten de stad Natal aan de noordkust. Een toeristische plaats met een strandleven zoals we dat in het zuiden zagen. Tussen de Brazilianen zitten en kijken is een genot, vooral op de plek waar die Brazilianen zich het best voelen.

Wij voelden ons dan weer érg goed onder twee hoge bomen, die op het strand van een afgelegen plaatsje stonden. Vrijwel niemand in de omgeving: alleen prettige zeewind, felle zon, schaduw, in de hangmat liggen, zand, regelmatig zwemmen, een kokosnoot leegdrinken en beide nachten alleen het geluid van de branding, die bij vloed tot op 5 meter van ons bed reikte. Sommige gedroomde plaatsen blijken écht te bestaan.

Via de kust reden we verder noordelijk en stopten in de min of meer toeristische plaatsen die ik na het lezen van onze reisgids aangaf. Juli is een vakantiemaand in Brazilië en dat is te merken. Overal staan touroperators je aan te halen voor een excursie. Vooral lichte strandbuggy’s die over elk mogelijk stukje zand rijden zijn erg in trek. In Canoa Quebrada zagen we zelfs die buggy’s in colonne rijden.

Douchen doet men hier vaak elektrisch: het water wordt verwarmd door een element in de douchekop. Meestal zit er een schakelaar op, die wij echter nóóit aanraken. Reizigers noemen deze douches niet voor niks ‘suicide showers’ (zelfmoord douches), want de aarding is meestal niet aangesloten. Het zou gemakkelijk zijn warm water te maken met een zonneboiler, maar die zien we hier nooit.

We waren al bij de grootste waterkracht centrale ter wereld (op de grens van Paraguay en Brazilië), maar hier maakt dit land gebruik van de constante wind die over de Atlantische Oceaan koelere lucht aan land brengt. Er wordt hier niet flauw gedaan over een windmolen meer of minder. Er staan er werkelijk honderden langs de kustlijn.

Fortaleza is de vierde stad van Brazilië met meer dan 2,5 miljoen inwoners. De stad is vooral gekend voor haar vele stranden. Wij logeren op het Iracema strand, in een gebouw met 20 verdiepingen. Het is Benidorm of Blankenberge in het kwadraat. Wanneer ik in mijn eentje een lange wandeling doorheen de stad maak, valt me het verschil tussen arm en rijk op. Ik word aangeklampt door bedelende zwervers en voel me voor het eerst niet op mijn gemak. De grauwe, beetje verwaarloosde kern staat in scherp contrast met de blinkende strandkant met zijn vele hotels en appartementen. Deze stad is niet alleen bij Brazilianen maar ook bij Europeanen en Amerikanen geliefd als vakantieoord. ‘s Avonds maken we een wandeling en worden verrast door een rijdende dancing. Wat een feestland (voor hen met geld)!

We halen het pakketje met remvoeringen op; de remmen van The Beast remmen kunnen worden gerepareerd en wij kunnen richting Amazone vertrekken!

Bekijk meer foto's en de afgelegde route.