Volgens het reisschema dat we kregen bij het vertrek uit Antwerpen zouden we op 29/09 in Montevideo aankomen.

We bleven door een mankement aan de boot, namelijk een branddeur die niet sloot, langer dan verwacht in Santos. Daar kregen we aanvankelijk toestemming om aan wal te gaan, dan weer niet. Op een later tijdstip waren we tot aan de uitgang van de haven geraakt maar werden terug geroepen door de kapitein zelf. In Paranagua zouden we de boot niet mogen verlaten, daarna weer wel en uiteindelijk werd het een leuke dag in gezelschap van de Fransen. Paranagua is vooral een havenstad, weinig speciaals maar we hadden een lekkere maaltijd (en WiFi!).

Ondertussen had een vies bacterietje me te pakken. Ik leek een bronchitis te hebben. Protocol van Grimaldi is echter: na 2 verhoogde temperatuur metingen wordt Grimaldi Italië gecontacteerd en geeft een verre Italiaanse dokter eventueel toestemming voor antibiotica. De koorts was er, de benauwdheid en hoofdpijn ook, de communicatie met Italië is er niet gekomen vermits Adriaan medicatie uit onze auto ging halen. Na 2 dagen was ik redelijk opgeknapt, mijn bacterie belandde bij Adriaan en in minder mate bij Yves en Philippe.

Op 27/09 zouden we in Zarate/Argentinië aankomen maar ‘s nachts zijn we netjes voor anker gaan liggen 7h van Zarate verwijderd. Op 28/09 zijn we de rivier richting Zarate opgevaren. Op zich een enige belevenis om met een mastodont van een boot een rivier met een breedte van 0,3km op te varen over een afstand van ongeveer 150 kilometer. Halverwege, en op het enige punt waar het kon, qua breedte, zijn we gekeerd. Die zelfde avond lagen we terug op onze zelfde plek voor anker. We voelden ons als levende pionnen op een ganzenbord. ‘Sla een beurt over’ (01/10 lagen we nog steeds op dezelfde ankerplaats) ‘Ga 2 plaatsen terug’ ...

Op 02/10 kwamen we aan in Zarate. We namen rond 09h de taxi naar de stad en waren een voormiddag zoet met geld wisselen, SIM kaarten en data te regelen. Het is niet vanzelfsprekend om zonder een Argentijnse identiteitskaart een SIM kaart te bekomen. ‘s Middags genoten we van onze eerste (overheerlijke) Argentijnse steak en later van een espresso op een terras in de eerste lentezon.

Op reis verloopt niets zoals we er in ons hoofd een beeld van hebben gemaakt. Een les in mindfulness: De dingen nemen zoals ze komen, zonder ze beter of anders te willen maken.

Bekijk meer foto's en de afgelegde route.