Stilzitten in Abidjan? In afwachting voor ons Ghanees visum? Dat is niets voor ons. We verkennen de stad, die enkele indrukwekkende architectonische meesterwerken herbergt, zoals de iconische Piramide (een in verval geraakt woon- en winkel complex) en de kathedraal, waar we toevallig een grote eucharistieviering meemaken.

Niet alles verloopt echter volgens plan. Een verkeerde afslag te voet brengt ons op een rondweg zonder pechstrook, wat zorgt voor een angstig moment. Alsof dat nog niet genoeg is, worden we voor het eerst aangehouden—en onze nodige papieren liggen nog in het appartement. Uiteindelijk hebben deze agenten respect voor de reeds afgelegde route en laten ons gaan.

Ondertussen hebben we een grote knoop doorgehakt: The Beast gaat op de ferry naar Namibië, vanwaar we later onze reis door Afrika zullen voortzetten. Adriaan vraagt verschillende offertes aan en uiteindelijk vinden we Yusif, die ons vooruit zal helpen met de verschepingsformaliteiten. De boot vertrekt op 19 maart, en The Beast zal veilig in een verzegelde container reizen. De verzegeling gebeurt op 17 maart. Vliegtickets worden snel aangeschaft.

Normaal trekken we zonder strak plan rond—de reis is de bestemming. Maar een deadline brengt druk met zich mee, dus we versnellen het tempo en rijden lange dagen.

We steken de grens naar Ghana niet langs de gebruikelijke kustroute over, maar noordelijker. Onze laatste stop voor de grens brengen we door bij Hussein, die ons gastvrij laat overnachten bij zijn kleine restaurant. Daar ontmoeten we Javier (uit Spanje), die vanuit Madrid reist in een auto met de nodige gebreken. Adriaan, zoals altijd behulpzaam, zet zijn technische skills in en helpt Javier weer op weg. Samen rijden we naar de grens.

Na de (voor ons makkelijke) grensovergang verandert ineens veel. Frans maakt plaats voor Engels, en overal zijn sporen van de Britse koloniale tijd zichtbaar.

Via ruwe wegen (asfalt met erg veel potholes) trekken we verder noordwaarts, richting Mole Nationaal park, het grootste natuurreservaat van Ghana. Een eigen safari rijden mag hier niet zonder gids, dus passen we The Beast een beetje aan en nemen we een gids mee. Een schot in de roos, want hij weet meteen waar de olifanten zich schuilhouden en zorgt ervoor dat we extra lang van hun aanwezigheid kunnen genieten.

Olifanten blijven ons fascineren—misschien vanwege hun imposante verschijning?

Ook hier toont Adriaan zijn behulpzame aard. Na dagen van regen zijn sommige wegen veranderd in modderpoelen. De auto van iemand uit de buurt heeft zich vastgereden in een modderpoel. Hij runt een lodge buiten het park en vangt er weeskinderen op. Met vereende krachten (maar vooral die van The Beast) krijgen we zijn voertuig weer los.

Onderweg maken we een stop bij een monkey sanctuary, waar apen beschermd worden. Ze zijn echter iets te enthousiast naar mijn smaak—onverwacht op je schouder springen is niet helemaal mijn ding.

Nabij Kumasi bezoeken we een vlindertuin waar maar liefst 400 soorten zouden voorkomen. Helaas zijn we er tegen zonsondergang, en de meeste vlinders zijn al verdwenen. Toch maken we een prachtige wandeling door het woud, met boeiende uitleg van een enthousiaste gids.

Het binnenland van Ghana is zinderend heet. Nu de nachttemperaturen niet meer onder de 28°C zakken, besluiten we een aantal nachten in hotels te verblijven. Airco en ventilatoren zijn geen overbodige luxe.

Aangekomen in de havenplaats Tema treffen we Yusif voor de laatste administratieve afhandelingen. We trekken ons terug in een appartement om The Beast en onze bagage klaar te maken voor de overtocht. In een Chinese winkel — waar anders? — vinden we een enorme koffer voor slechts €23.

Met voldoende tijd om alles te organiseren, leg ik ondertussen subtiele lijntjes uit. De jongens houd ik op afstand, terwijl ik hun vriendinnen en/of hun werkomgeving meeneem in een verrassing: we komen véél eerder dan verwacht naar huis.

Na vier en een halve maand onafgebroken reizen denk ik vaak aan hoe men zegt – of hoe wij vroeger zeiden – ik ga naar Afrika. Maar Afrika is geen land – het is een heel continent, een lappendeken van landen, culturen en landschappen, elk met zijn eigen karakter en ritme. Ik heb genoten van die veelkleurige diversiteit, van elk land op zijn eigen manier. Maar…

De thuiskomst is bijzonder fijn.

Laurens, die van zijn werkgever de opdracht kreeg om een Italiaanse brunette op te halen van de luchthaven, schrikt zich een hoedje wanneer hij mij ziet.

Het voelt goed om terug te keren in een stralende lentezon. Mijn eerste wandeling in de Ardennen kan gewoon in een T-shirt, en alsof ik het voor het eerst zie, raakt de schoonheid van het landschap me opnieuw.

Soms vergeet ik hoe rijk we werkelijk zijn. We hoeven alleen maar de kraan open te draaien, en er stroomt vers drinkwater. De lucht die we inademen is schoon. Er is altijd meer dan genoeg te eten, en ik heb een keuken om het klaar te maken. Ik ben omringd door familie en vrienden.

Geloof me, na bijna 140 dagen reizen door West-Afrika sta je weer met beide voeten op de grond. Je beseft hoe vanzelfsprekend deze dingen voor ons lijken, terwijl ze voor velen in deze wereld een zeldzame luxe zijn.

Door geklungel van de rederij-agent heeft The Beast de boot gemist en wordt hij nu pas op 24 maart verscheept richting Namibië.

Adriaan zal naar Namibië vliegen wanneer de container er aankomt en The Beast tijdelijk ergens parkeren tot we zelf naar Namibië vertrekken en onze reis van daaruit voortzetten.

In de tussentijd zal het even stil zijn op mijn blog. Maar geen zorgen – de komende maanden zijn we gewoon telefonisch of thuis bereikbaar.

Bekijk meer foto's en de afgelegde route.