Tien dagen na ons vertrek uit Hamburg was er een stop in Dakar. De chaotische manier waarmee alles verliep in de Senegalese haven in vergelijking met de Duitse pünktlichkeit in Hamburg was goed te volgen op het dek. Tweedehands auto’s, sommigen in staat van ontbinding reden uit de boot. Het al dan niet aan wal te kunnen gaan hangt af van het tijdstip van aankomst en de tijd die men nodig heeft om een lading te lossen. We kregen toelating om de boot 8 uren lang te verlaten en hebben genoten van het drukke kleurrijke Afrikaanse leven, een pikante maaltijd in een Dakars restaurant en een bezoek aan Gorée, een export slaven eiland. We zouden om 21:00 uur vertrekken maar uiteindelijk kwam het vertreksignaal pas de volgende morgen.
Tijdens acht dagen op de Atlantische Oceaan waren er alleen wij en de zee, de vliegende vissen en een eenzame Jan Van Gent die 2 dagen mee vloog op onze tocht. ‘Wij’ zijn 27 bemanningsleden en 8 passagiers. Marco en Edgar zorgen voor de bediening aan de tafels voor de officieren en ons, en het onderhoud van de cabines. Marco, een jongen Napolitaan, spreekt uitsluitend Italiaans maar de Filipijnse Edgar spreekt Engels (en natuurlijk zijn moedertaal).
De kapitein komt stuurs over en mijdt contact met ons alsof we hem tot last zijn. Afgezien van de wat oudere 1ste stuurman, Alfonso, zijn er een 10-tal jonge, Italiaanse (en knappe!) officieren aan boord; de rest zijn meestal Filipijnen (en een verdwaalde Rus en Bulgaar). Zij verzorgen de motor en verder voor alles aan en rond deze boot.
Kok Luigi blijft voor gevarieerde Italiaanse maaltijden zorgen met veel pasta en vlees maar weinig groenten. Adriaan en ik zullen niet vermagerd aan onze roadtrip beginnen.
De meeste passagiers, Nicole, Jean, Philippe en Yves, zijn aangenaam gezelschap. Die laatste twee zijn zeventigers die nu alleen reizen. Ze zullen hun echtgenotes in Buenos Aires oppikken om van daaruit verder te reizen. We doen een aantal activiteiten, zoals films kijken, op stap gaan en puzzelen. Maar we respecteren elkaars privacy. Het Beierse koppel Peter en Carola houdt zich op de achtergrond. Peter wil vooral op ALLES grip hebben, wat niet altijd lukt. We besloten om de tafelschikking dagelijks aan te passen zodat we afwisselend hun minder positieve energie kunnen absorberen.
In tegenstelling van wat iedereen dacht hebben we ons niet verveeld. Ik las 3 boeken die ik iedereen graag wil aanraden: Noord van Sien Volders; Tot ziens daarboven van Pierre Lemaitre en Huis in brand van Kamila Shamsie. Ik heb gesport tot ik in al mijn hevigheid mijn schouder overbelastte.
We mochten naar de machinekamer (op de 3de verdieping) en op de brug. De generatoren waarmee deze boot wordt aangestuurd zijn enorm, voor de meesten onder ons niet helemaal begrijpbaar. Voor ingenieur Adriaan des te meer. Weetje: We verbruiken 2 ton zware stookolie per uur. Een deel daarvan komt als roet terug op het dek terecht.
Op 14 september om 21h zijn we de evenaar overgegaan. Van het noordelijk naar het zuidelijk halfrond; van zomer naar winter.
We hebben de overkant van de Atlantische Oceaan bereikt. De oversteek is vlekkeloos verlopen. De zeeziekte pillen zullen voor een volgende reis zijn : )
In Vitoria, onze eerste haven in Brazilië, zijn we een aantal uren van boord geweest. We zijn niet verder geraakt dan een groot winkelcentrum. In de haven werden ondertussen bijna uitsluitend nieuwe Porsches gelost. Elke auto werd telkens van zijn beschermhoes ontdaan en geïnspecteerd door de Braziliaanse importeurs.
Ondanks het minder heldere weer was de aankomst in Rio adembenemend. Er is zoveel te zien zodat we telkens van de ene naar de ander kant van de boot liepen. De stad, de haven, de omgeving: alles bekeken vanop een heuvel door het beroemde beeld: Christo.
Vannacht zullen we in Santos aankomen, een voorstad van San Paolo, en daarna als alles verloopt zoals voorzien op 29 september in Montevideo.
We zijn er nog niet maar ik heb op dit ogenblik nog geen moment spijt gehad van de Grimaldi trip op deze cargo boot.
Bekijk meer foto's en de afgelegde route.