Met een fijn en dankbaar gevoel heb ik na 21 dagen het thuisfront weer achtergelaten. Zes weken waren óók te kort geweest om iedereen te zien – ik heb nog gepoogd 6 weken in 21 dagen te stoppen. Sorry dat ik sommigen moest teleurstellen...

Adriaan stond me op de luchthaven van Sao Paulo op te wachten nadat hijzelf (in 20 dagen) van Porto Allegre naar São Paulo was gereisd. De vrees, dat ik niet door de douane zou geraken met mijn grote koffer vol onderdelen (en illegale kaas), was gegrond. Maar er is me niets gevraagd en ik ben doorgestapt. Ik voelde me net Sinterklaas die Adriaan’s verlanglijstje in zijn zak had.

‘Team genieten’ is terug herenigd! Adriaan had een hotel voor de volgende 5 dagen geregeld zodat ik op adem kon komen van het Belgisch bezoek en de reis. We maakten er kennis met de Braziliaanse strandcultuur aan de (drukke) kust van Guarujá, ten noorden van Santos (de haven van São Paulo). Families komen met grote koelboxen naar het strand en brengen er hun dag door met keuvelen en drinken onder een parasol.

Maanden geleden, in een hotel op Vuurland, waar de temperaturen niet hoger dan 20 graden opliepen, ontmoetten we een aantal Braziliaanse motards, die in een korte broek en op Havaïanas (slippers) kwamen ontbijten. Nu we al even in Brazilië reizen begrijpen we waarom: ‘alle’ Brazilianen kleden zich zo...

Een parade van karretjes en handelaars ging aan ons voorbij. Zovelen proberen hier een centje te verdienen met de verkoop van drank, prullaria, kokosnoten, pinda’s, zonnebrillen… anderen ronselen snel de lege bierblikken die ze later voor weinig geld kunnen inruilen. Tot ‘s avonds laat is er op de verlichte stranden bedrijvigheid; voetballende jongeren en stranden die terug proper gemaakt worden. Ik heb weinig gelezen maar vooral mijn ogen de kost gegeven.

Van de kust reden we noordelijk en namen we de veerboot naar Ilhabela, één van de grootste Braziliaanse eilanden. We overnachtten op 2 verschillende campings: de eerste slecht onderhouden camping van een uitgebluste artiest maar met een super jungle in zijn achtertuin. De tweede, waar we samen met een familie de keuken deelden, verlieten we na 2 nachten omwille van aanhoudende regen. Campings zijn moeilijker te vinden dan in Argentinië of Chili, wildkamperen is tot hiertoe nog geen optie.

We vonden een erg leuke, super verzorgde kampeerplaats in de tuin van een Braziliaans-Brits koppel in Paraty-Mirim. ‘s Ochtends maakten we een wandeling door de jungle naar een liefelijk, verlaten strand. In de namiddag namen we de bus naar de stad waar juist nu een Jazz en Blues festival plaatsvond. Op onze tweede wandeling (de volgende ochtend) kroop er voor me op het pad een 2,5 meter lange zwarte slang die (gelukkig) geschrokken was door onze aanwezigheid. Hij (of zij?) bewoog zich met gemak over de meter-hoge takken van de bosjes in de mangrove. Slangen in de jungle blijven nog een vrees voor mij.

We verlieten de kust en gingen landinwaarts door de staat Minas Gerais (‘algemene mijnen’) - de meest bergachtige streek van Brazilië. The Beast mocht aan het werk: de groene, steile heuvels op kruipen. Het klimaat veranderde vlot van vochtig en warm naar droog en (iets) minder warm op ongeveer 1.000 meter hoogte.

De overnachting op ‘Chakrazen’ zorgde voor een unieke ervaring op Adriaan’s verjaardag. De plek op 1200 meter hoogte wordt gerund door twee Guarani indianen (broers, en 60+). Het was even wennen aan het idee dat we de badkamer en de keuken met hun zouden delen. De oudste deelde later op de avond ook een kampvuur, zijn handgemaakte instrumenten, zijn papierkunst en de keramiek spullen van zijn broer. Het werd een onvergetelijke avond die ons een inkijkje gaf hoe de oorspronkelijke bewoners hier leefden. De jongste broer begeleidde ons de volgende morgen, tot aan ons vertrek, met zelfgemaakte liederen op zijn gitaar.

De hartelijkheid en de gastvrijheid van de bevolking ontroert ons. Om één of andere reden wordt dit land minder bezocht door Europeanen, wat ons (en The Beast) tot een unicum maakt. We kwamen in een cafetaria voor een lekkere espresso en vroegen de Portugese naam voor het gebak dat in de toonbank lag. Groot was de verrassing toen de serveerster zei: apfelstrudel! De Duitse invloed blijft doorwegen, hier in het zuiden van Brazilië.

Ik kan me voorstellen dat de Portugese taal voor vele reizigers een struikelblok is, al lukt het ons vrij goed om ons verstaanbaar te maken (al dan niet met Google Translate). De weinigen die Engels leerden vinden het super om het te oefenen.

Ook wat maaltijden betreft hebben we ons aangepast aan de geplogenheden van het land. De lunch begint om precies 12:00 uur: voor enkele euro’s kan men aanschuiven aan een buffet en schransen zoveel er in uw maag past. Om 13:00 uur zijn de lekkerste hapjes wel van de buffetten verdwenen, vandaar dat wij ook braaf om 12:00 uur lunchen, zoals ‘alle’ Brazilianen.

Vroeger (tijdens de 17-de en 18-de eeuw) was de stad Ouro Preto (‘zwart goud’) omwille van de goud- en diamantmijnen zowat de belangrijkste plaats van het land. Volgens onze trots-Braziliaanse gids in het geld- en belastingen museum dat we er bezochten, heeft Brazilië betaald voor de ontwikkeling van Portugal omdat die met ‘onze Braziliaanse rijkdommen’ zijn gaan lopen. Zó hadden wij er nog niet over nagedacht.

Ouro Preto had wel genoeg geld (over) om maar liefst 23 kerken te bouwen (voor iets meer dan 100.000 mensen), waarvan sommige zeer rijkelijk versierd zijn met bladgoud. De eerste kerk die we bezochten was met haar 6 zij-altaren in Rococo stijl al weelderig, maar de basiliek leek wel volledig verguld.

Na steden, kerken en musea was het tijd voor natuur. We kozen voor het nationale park Serro de Cipó, waar we een wandeling maakten over een Braziliaanse savanne naar een waterval met een zwempoel eronder. Weelderige natuur vinden we fijner dan Rococo-goud. De bereisde, residente veearts/bioloog gaf ons zóveel reistips, dat we nu even niet meer weten waar het eerst naar toe… Precies zoals we het willen!

Bekijk meer foto's en de afgelegde route.