We verhuizen van de ene naar de andere camping omdat de Colombiaanse protesten tegen de regering van president Duque blijven aanhouden. Zoals in de andere Zuid-Amerikaanse landen gaat het hier over de economische ongelijkheid tussen arm en rijk, over hervormingen voor ambtenaren en het vredesakkoord met de FARC, dat men wil behouden. (Duque wil het openbreken.)
Onze tweede ‘vlucht’ camping (om de protesten uit de weg te gaan) vinden we nabij een liefelijk koloniaal dorp: ‘Jardin’, in dé koffie regio van Colombia. Kleine kleurrijke tafeltjes en stoeltjes maken er het centrale plein tot een unieke plaats waar we van een drankje genieten (net een zaterdagnamiddag in Hasselt :-). Francy (de camping eigenaresse) vertrouwt ons met de sleutels van haar te verhuren kamers en legt ons met handen en voeten uit hoe we per bus naar Verdun kunnen reizen.
We brengen dus een bezoek aan een koffie boerderij (in Verdun) waar we een unieke rondleiding krijgen door Alejandro en zijn familie. De biologisch geteelde koffieplanten staan tussen de bananen en avocado bomen vanwege de speciale klimatologische omstandigheden die dat creëert. We zien het hele proces: van zaadje tot koffie. Bonen plukken (dat wordt handmatig gedaan, ook door ons), pellen (met een trommel), drogen (op het dak van de koeienstal), branden (in hun keuken, gewoon in een pannetje), malen en daarna eindigen met een kopje koffie, samen met de bejaarde nonkels die de ongebrande bonen uitsorteren. (Hoe minder van de organisch geteelde bonen door een insectje zijn aangetast, hoe hoger de prijs die Nestlé (ja, van de Nespresso) betaalt.)
Gelukkig vinden we af en toe nog super romantische en mooie plekjes (buiten campings). Omdat men ons voor overvallen blijft waarschuwen nemen we de gewoonte aan de lokale bevolking te vragen of ze onze aanwezigheid appreciëren. We worden verschillende malen op iemands weide uitgenodigd en genieten er uren van de uitzichten.
In Medellin vinden we op 21 km van het centrum, hoog boven de stad, een slaapplaats. De GPS leidt ons in het donker langs een moeilijke route door smalle en bijzonder steile straatjes. Adriaan slaagt er zelfs in de rechter zij spiegel stuk te rijden. (Kosten volgens de Toyota dealer € 550 voor een te importeren nieuwe, maar we vinden (met hulp van de Toyota werkplaatschef) een mechanieker die het voor € 31 repareert.) Medellin is een moderne stad die op 1500 meter hoogte ligt en mede daardoor een gematigd klimaat heeft. Het oudste gebouw werd 120 jaar geleden gebouwd. Door de enorme groei barst de stad uit zijn voegen.
Het Medellin-kartel beheerste de cocaïne wereldhandel, vooral in de jaren zeventig en tachtig van vorige eeuw, en werd geleid door Pablo Escobar. Zijn naam mag hier niet luidop genoemd worden, maar zijn sporen zijn nog overal terug te vinden. We maken, op mijn verzoek, een toer die geleid werd door een twintiger die deze misdadiger als een pseudo Robin Hood blijft zien (door de Netflix serie?). Anderen, die de talloze moorden en het geweld van dertig jaar geleden meemaakten, hebben een hekel aan alles wat aan hem doet herinneren. De toer stelde weinig voor, ondanks de kritiekloze adoratie van de gids.
De stad is chaotisch, druk en vuil. We waardeerden de opvallend ronde beelden van de Colombiaanse kunstenaar Fernando Botero en het rijke stadsdeel “Buenos Aires”, maar verder beklemde deze volle, lawaaiige stad ons. We zagen niet eerder zoveel daklozen op of in kartonnen dozen op de straat liggen, sommige roerloos overdag slapend, meestal mager, velen verslaafd.
The Beast kreeg een onderhoudsbeurt en we bleven de rest van de week hangen op de hooggelegen camping ‘El Bosque’ om te wachten op de bestelde nieuwe banden. Die kwamen net op tijd, want de band met de scheur begaf het aan het einde van het laatste ritje omhoog. We kregen er gezelschap van Fred en Emmy, twee van de weinige Belgen die we op onze reis ontmoetten. Ze zijn al 12 jaar onderweg. Adriaan bleef intussen zoeken naar boten en verschepingen en het verliep allemaal veel moeizamer dan we verwachtten.
Rechtstreeks naar Cartagena, aan de warme Caraïbische kust, zou (vooral voor mij) te warm worden, zodat we terug in oostelijke richting naar de hoge bergen reden. Niet de makkelijkste, maar wel de mooiste manier om in het beeldig koloniaal stadje ‘Barichara’ terecht te komen. We streken er neer op de camping van de archeoloog Joep en architect Julia (beiden Nederlands). Dat is een plek om te blijven… en dat is wat dit koppel ex-reizigers hebben gedaan. De hand van Julia (en Joep) is te herkennen in de fantastische manier waarop ze hun omgeving vormgeven.
In vergelijking met de voorgaande landen komen we in Colombia veel meer reizende witneuzen (Europeanen) tegen. Jonge koppels die nog een reis willen maken voor ze aan hun ‘drukke’ leven beginnen. Jonge gezinnen met kinderen (die hun kroost zelf onderwijs geven). Of koppels zoals wij. We kwamen ook nog een aantal ex-reizigers (van verschillende nationaliteiten) tegen die hier jaren geleden al zijn blijven hangen. We zouden het ook wel willen, maar:
Op 22 december vlieg ik terug naar België. Deze maal op tijd aangekondigd: geen verrassingen voor de familie. Ik zal net op tijd zijn om Kerst mee te maken. Ik kijk er naar uit. Tijdens mijn laatste Belgisch bezoek werd cataract vastgesteld; eind januari worden mijn ogen geopereerd en als alles meevalt zullen we begin april 2020 verder reizen richting Alaska.
Adriaan blijft nog even: de auto zal vanaf 27 december per boot naar Mexico worden vervoerd. Als die daar aankomt (op 2 januari) zal Adriaan er al zijn om de douane formaliteiten af te ronden. Daarna vliegt ook hij naar België. De volgende aflevering van deze blog zal waarschijnlijk pas over 4 maanden verschijnen.
Bekijk meer foto's en de afgelegde route.