We zijn aangekomen bij de Watervallen van de Iguazu, het grootste complex van watervallen in Zuid-Amerika. Het geheel van circa 300 watervallen ligt op de grens tussen de Argentinië en Brazilië. We hebben Iguazu aan de Braziliaanse en Argentijnse kant bezocht. De plaatjes spreken voor zich: het is adembenemend mooi. Het geluid van het water dat met een grote snelheid meters naar beneden klettert zal me nog lang bij blijven. We hebben er van genoten.

We hebben hier een appartementje voor enkele dagen gehuurd, een soort rustperiode voor een volgende etappe. De onophoudelijke regen van de eerste drie dagen moedigde ons niet aan om een wandeling te maken, wat me de tijd en zin gaf voor deze blog aflevering. Onze vuile was van drie weken hebben we in deze tussenperiode uitbesteed : )

Vanaf Uruguay reden we verder noordelijk en doorkruisten een moerasgebied. Corientes. Nat, erg warm en vele insecten. Onze tweede kampplaats, die we via een 30 km lange, mulle zandweg bereikten, was een plek in het (moeras)reservaat Ibera met érg veel dieren. Vanaf het begin van het reservaat kwamen we waterzwijnen, (kleine) krokodillen en vele vogels, waaronder grote reigersoorten tegen. Aan de kampplaats wordt veel aandacht besteed door een aantal parkwachters dat het de moeite loont om er enkele dagen te blijven was het niet dat zowat elke van mijn bloedcellen doorprikt werden door muggen of door hatelijke paardenvliegen. De volgende morgen zijn we vertrokken (na een korte wandeling door het moeras).

Als we op een camping met opengevouwen tent staan krijgen we heel wat belangstelling, vooral van de lokale bevolking. (In Zuid Amerika komen locals naar de verschillende campings voor een dagtrip). Foto’s worden genomen en praatjes gemaakt of adviezen gegeven van ‘wat we zeker nog moeten zien’. Zo kwamen we bij de watervallen van Mocona terecht. Politieagenten, pompbedienden, iedereen had het over deze specifieke watervallen. Tijdens onze rit er naartoe veranderde het landschap sterk. Het werd erg groen, subtropisch vochtig. Ook deze watervallen vormen een grens tussen Argentinië en Brazilië. Vermits iedereen zich klaarmaakt voor het aankomend toeristisch (zomer)seizoen dat in december echt goed van start gaat, waren er nog geen bootjes in het water om de watervallen te bekijken. Zodoende hebben we van de watervallen alleen het geluid en een erg mooie roadtrip van 200km onthouden.

  Onze beide matrassen zijn stuk gegaan. We hebben voor luchtbedden gekozen om wille van mijn rugprobleem. Van beiden matrassen is er een naad tussen de verschillende lamellen gescheurd. Mijn liefste collegaatje Sarah zorgde ervoor dat we er nieuwe kregen. Ze liggen in Hasselt wachtend op een mogelijkheid om in Zuid-Amerika te geraken.

Voor we volgende week de grens naar Paraguay oversteken moet ons vers eten op zijn. Bij elke grensovergang wordt je auto gecontroleerd op voedsel. Het resterende organisch voedsel wordt in een bak gekiept. Ik vind het een uitdaging om met de laatste restjes een heerlijke maaltijd te voorschijn te toveren.

Bekijk meer foto's en de afgelegde route.